به گزارش خبرگزاری مهر، سحابی چشم گربه در حدود سه هزار سال نوری از زمین فاصله دارد اما سرنوشتی که گریبانگیرش شده است می‌تواند همان عاقبتی باشد که خورشید زمین در انتظار آن به سر می‌برد، سرنوشتی که در پنج میلیارد سال آینده خود را نمایان خواهد کرد.
زمانی که ستاره‌ای به لحظات پایانی عمر خود نزدیک می‌شود، به جرم سرخ غول پیکری تبدیل می‌شود که لایه خارجی آن به سمت خارج متلاشی شده و دایره‌های هم مرکزی را به وسعت چند میلیون کیلومتر به وجود می‌آورند. این انفجارها قلب تپنده ستاره را آشکار خواهد کرد. با این همه چگونگی شکل گرفتن گازهای آبی رنگی که در مرکز این تصویر دیده می‌شوند به خوبی شناخته نشده است.
یک ستاره در طول زندگی خود انرژی نوری اش را از واکنش‌های گداختی هسته‌ای که از تبدیل هیدروژن به هلیوم در درون هسته ستاره به وجود می‌آید، تامین می‌کند. زمانی که ذخائر هیدروژن ستاره رو به اتمام می‌گذارد واکنش‌های گداختی هسته‌ای درون ستاره ناپایدار شده و ستاره به تدریج به جرم غول پیکر سرخ رنگی تبدیل می‌شود.
با بزرگ‌تر شدن ستاره واکنش‌های گداخت هسته‌ای در قلب ستاره مختل شده و به واسطه انفجارهای تپش مانندی که در ستاره به وجود می‌آیند، کل ستاره به جرمی ناپایدار تبدیل خواهد شد. همچنین ابرهای درخشانی که در درون سحابی دیده می‌شوند به واسطه قرار گرفتن هسته ستاره در معرض اتمسفر یونیزه شده اطراف به وجود آمده‌اند.
سحابی چشم گربه یکی از اولین سحابی‌هایی است که تصویر آن توسط هابل به ثبت رسیده است و برای 10 هزار سال دیگر در مرحله سحابی بودن باقی خواهد ماند. هابل در سال 2004 نیز از این سحابی تصویری را به ثبت رسانده بود که مقایسه آن با تصویرهای جدیدتر می‌تواند به خوبی وسعت پیدا کردن ماده از هسته ستاره را نمایان کند.
سحابی‌های سیاره‌ای در توزیع ماده در سطح جهان نقش حیاتی به عهده دارند و در حالی که هلیوم و هیدروژن سازنده‌های اصلی فضا هستند، واکنش‌های گداخت هسته‌ای منجر به تولید اتم‌های کربن، نیتروژن و اکسیژن در لایه خارجی ستاره‌ها می‌شوند که در نهایت این اتم‌ها به فضای خارج فوران می‌کنند.
